Χρήστου Παπαδημητρίου.

      Κοινωνιολόγου-Οικονομολόγου.

    Προέδρου Τ Κ Πύργου-Κόνιτσας.                                 

               

           …σε τούτα τα πέτρινα χρόνια

                       ας λείψουν τα ξύλινα λόγια …                   

   

       (Εν όψει των πασχαλινών μηνυμάτων των  πολιτικών και θρησκευτικών ταγών της πατρίδας).

Ιδιαίτερα φέτος φαντάζει αστείο  ακόμη και με αυτά τα εξαιρετικά από  φιλολογικής  άποψης πασχαλινά μηνύματα, τα οποία εθιμοτυπικά απαγγέλλονται για το θεαθήναι και μόνο, πολιτικοί και θρησκευτικοί ταγοί να καταφέρουν να μιλήσουν απλά ανθρώπινα ειλικρινά αλλά και να ακουμπήσουν  κατά τι  την τραγική κοινωνική και οικονομική αλλά και αξιακή προβληματική.

Εργολαβικά δε και με το αζημίωτο ως συνήθως  συνεργαζόμενοι με τα φερέφωνα των εφημερίδων και της τηλεόρασης , με πλείστη κυνικότητα θα περιγράψουν με απύθμενο θράσος την ανάσταση του θεανθρώπου, θα παραπέμψουν δε στις καλένδες την ανάσταση του ταλαιπωρημένου  ανθρώπου, και δη του Έλληνα πολίτη.

  Οι μεν πολιτικοί και πάλι θα αναφερθούν με τα μηνύματά τους στην δύναμη του λαού γενικώς να αντέξει τα πεπραγμένα τους, αποφεύγοντας επιμελώς να αναφερθούν στο δια ταύτα, οι δε θρησκευτικοί  θα αναφερθούν στην μετά θάνατο ζωή μας και στην σωτηρία της ψυχής μας  αποφεύγοντας επιμελώς να αναφερθούν και να στηλιτεύσουν το αληθινό  γεγονός ότι κύρια φροντίδα πολλών εξ αυτών  είναι η εξασφάλιση αυτής της ζωής και  «το κάτι τις» για τα γεράματά τους.

Θα είναι θεωρώ και πάλι  προκλητικά κατανοητός ο λόγος τους ώστε θα αντιληφτεί ο πολίτης την εσκεμμένη προσπάθεια  όλων των παραπάνω να εμποτίσουν την κοινωνία με την άποψη και την  θέση περί ατομικής ενοχής του πολίτη, όχι απλά  της ευθύνης των πολιτών  αλλά της  ενοχής του πολίτη, όσον αφορά την παρούσα προβληματική .

 Αυτό το «προβοκατολόγημα» που έντεχνα καλλιεργείται αλλά και περίτεχνα τροφοδοτεί μια νέα αντίληψη όσον αφορά την  κοινωνικοποίηση του νέο έλληνα  όχι μόνο σε ότι αφορά το γεγονός  της συν ευθύνης που ενδεχομένως υπάρχει, αλλά και στο πρωτόγνωρο γεγονός ότι  υφίσταται προσωπική ενοχή, για αυτή την ανελέητη κατάσταση με την οποία θα πρέπει να συμβιβαστεί.

Προσωπική ενοχή αγαπητέ μου συμπολίτη, για το γεγονός του ότι ο διπλανός μας έχει καταστεί ήδη «ληξιπρόθεσμος» σε υποχρεώσεις και καταστάσεις της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας, αλλά και την πυραμίδας αξιών.

Προσωπική ενοχή για το σημερινό status quo που  μας προέκυψε από συγκεκριμένους χειρισμούς συγκεκριμένων ανθρώπων της εκτελεστικής της νομοθετικής αλλά και της δικαστικής εξουσίας  και όχι μόνο, ενώ οι ίδιοι εκλαμβάνουν την προσωπική τους παρέμβαση ως ελπίδα για την πατρίδα ,η διαμεσολάβηση στο θείο, από τους της θρησκευτικής αντιστοίχως εξουσίας.

Αυτή η κατευθυνόμενη συμπεριφορά γίνεται σήμερα αντιληπτή ως δόλια επιχειρούμενη, με σκοπό την εκμάθηση νέων κανόνων και   στάσεων ζωής.  

Η επίκληση της γενικής ευθύνης και η ανίχνευση μέσα σε αυτή της προσωπικής ενοχής  για την ανεργία την φτώχια την μιζέρια είναι έννοιες για τις οποίες ο πολίτης πρέπει να πειστεί ότι έχει όχι μόνο μερίδιο ευθύνης αλλά και ενοχής, αποτελεί κατά την άποψή μου προβοκατόρικη προσπάθεια η οποία βρίσκει συμμάχους σε όλο το φάσμα της πολιτικής θρησκευτικής ,κοινωνικής , δημοσιογραφικής και όχι μόνο  διάστασης στην χώρα μας.

Αρνούμαι ως πολίτης να δεχτώ και  να αποδεχτώ την ανελέητη υποκρισία όλων αυτών που από θέσεις ισχύος και  εξουσίας  θα μας παραμυθιάσουν και πάλι με  μια από τα ίδια ανακατεύοντας τις λέξεις, και αλλάζοντας  τις ημερομηνίες στα γραμμένα από άλλους κείμενα.

Πιστεύω ότι σε αυτά τα θεατρινίστικα μηνύματα δεν υπάρχει ίχνος ειλικρίνειας, πλην της εθιμοτυπικής ανοησίας, η οποία ιδιαίτερα  φέτος θα εκνευρίσει αφάνταστα καθότι δεν έμεινε στον πολίτη ίχνος ανοχής, αλλά και αντοχής. 

Σιχάθηκα ως πολίτης τον ψεύτικο καθωσπρεπισμό την γραβάτα και τους κάθε λογίς χαρτογιακάδες, οι οποίοι θεωρούν ακόμη σήμερα παρόλη την κατάντια που οδήγησαν τον τόπο, ότι αποτελούν κεφάλαιο για την χώρα.

Για άλλη μια φορά οι πολιτικοί και θρησκευτικοί  εκπρόσωποι της χώρας μας θα εκφράσουν με μεγίστη ευλάβεια απόψεις και θέσεις στα πασχαλινά τους μηνύματα περί ηθικής και ηθικών αξιών, η ηθική όμως έχει δομικά χαρακτηριστικά ως έννοια ,διαφέρει λοιπόν η έννοια της ηθικής από τον ηθικό όπως ο πολιτικός από την πολιτική, αλλά και ο ιερωμένος από την ιεροσύνη.

Ξύλινα λόγια, ψεύτικα λόγια, υποκρισία ,και ξεδιάντροπη προκλητικότητα, σε πέτρινα χρόνια και εποχές, σε μέρες περίσκεψης, και προβληματισμού, σε καιρούς χαλεπούς για πολύ μεγάλα τμήματα του λαού μας, όχι βέβαια για όλο τον λαό μας γενικά και απροσδιόριστα.

Είναι  προσωπική άποψη ότι με βεβαιότητα φέτος τα μηνύματα όλων τους θα είναι περιττά  και καλλίτερα να σιωπήσουν , καθότι όλων τους οι αναφορές θα  περιστρέφονται στην ερχόμενη Ανάσταση μα κανείς δεν θα ενστερνίζεται με ειλικρίνεια  τον σταυρωμένο πολίτη, και ως άλλοι πόντιοι Πιλάτοι μη σεβόμενοι απολύτως τίποτα, και μέσα από τα μηνύματα τα πασχαλινά το μόνο που θα τους ενδιαφέρει και πάλι θα είναι το εγώ τους.

Δεν θα ακουμπάει όμως σήμερα ο λόγος την πραγματικότητα, δεν θα υπάρχει σύνδεση σε αυτά που θα  λένε και σε αυτά που  θα υπονοούν, και εν τέλει δεν θα υπάρχει σοβαρότητα σε αυτή την προκλητική και υποκριτική έννοια της αγάπης, προς τον πλησίον, και αυτό με ανησυχεί ως πολίτη περισσότερο όλων, το «ξεδιάντροπο λέγειν» από πολιτικούς και δεσποτάδες από προέδρους και αντιπροέδρους.

Αγαπητέ αναγνώστη, η παραπάνω αναφορά ίσως λαθεύει, το αισθητήριο όμως του πολίτη δεν λαθεύει σε αυτό το θέμα, για τούτο και σε κάθε περίσταση γίνεται λόγος για την περισσή υποκρισία, την ανελέητη παραμυθολογία αλλά και την  εικονική πραγματικότητα που περιγράφουν και αρέσκονται να αναφέρονται πολιτικοί και οι περί αυτών  με αυτά… τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα …ακόμα και εν όψει των αληθινών και μεγάλων γεγονότων της χριστιανοσύνης, όπως αυτό της Ανάστασης του Θεανθρώπου.

·         Το παραπάνω κείμενο είναι διάσπαρτες απόψεις αλλά όχι δομημένο κείμενο - άρθρο.

·         Κείμενο και τίτλος σε πρώτη γραφή.

·         Για τον λόγο αξιοπιστίας του γράφοντος του κειμένου αλλά και του μέσου που πιθανόν το δημοσιεύσει, αναφέρεται ότι η έννοια της πολιτικής, του πολιτικού, των εξουσιών της Δημοκρατίας, και του θρησκευτικού ηγέτη γίνονται με απόλυτο τρόπο σεβαστά. 

                               

                                  Κ α λ ή   Α ν ά σ τ α σ η.